Wyniki wyszukiwania

Wędrowanie Szlakiem Naszych Przodków Trasa Czerwona O Projekcie Dokąd zmierzamy? Witamy na trasie czerwonej. Cieszymy się, że chcesz wędrować razem z nami trasą pamięci bohaterów o naszą niepodległość, trasą bogatą w historię dawnych rodów szlacheckich. Podążając nią dowiesz się jak przebiegała granica między zaborem austriackim a rosyjskim na naszym terenie oraz, w którym miejscu powstańcy styczniowi przekraczali tę granicę w drodze na walkę z zaborcami. Trasę możemy rozpocząć w Skansenie Aktywnym w Nowosiółkach. Kierujemy się na południe i idziemy tą samą drogą 1, 3 km do skrzyżowania przy cmentarzu parafialnym w Nowosiółkach. Na skrzyżowaniu skręcamy w prawo i drogą 852 idziemy naprzód do krzyża przydrożnego 400 metrów. Przy krzyżu przydrożnym skręcamy na Wasylów i idziemy tą samą drogą 2, 1 km. Następnie skręcamy w prawo i kierujemy się na południe 650 m. W gospodarstwie etnograficznym w Wasylowie znajdziemy kolejny obiekt naszej trasy z kodem QR12 - Gospodarstwo Etnograficzne Stowarzyszenia Moje Nowosiółki. Po zwiedzeniu gospodarstwa kierujemy się na południe 1 km. Skręcamy w prawo i kierujemy się w stronę Telatyna 3, 1 km. Następnie skręcamy w lewo i kierujemy się na Telatyn 1, 4 km. Skręcamy w prawo i drogą 852 jedziemy lub idziemy 900 metrów. Po prawej stronie drogi na wzniesieniu znajduje się pierwszy punkt trasy oznaczony kodem QR1- Pomnik poległych mieszkańców Gminy Telatyn podczas II wojny światowej . Następnie kierujemy się w stronę Telatyna. Po 450 metrach skręcamy w lewo, w ulicę kardynała Stefana Wyszyńskiego. Jedziemy nią 850 metrów. Skręcamy w lewo w ulicę świętej Anny i po 150 metrach, po lewej stronie znajduje się kolejny obiekt naszej trasy QR2 - kaplica świętej Anny, niedaleko OSP w Telatynie . Kierujemy się ulicą świętej Anny w kierunku Łachowiec, skręcamy w prawo w ulicę Polną i po 300 metrach pojawi się kolejny punkt naszej trasy QR3 - Kamienny krzyż z 1906 roku. Wracamy do ulicy świętej Anny, skręcamy w prawo i prosto kierujemy się w stronę Łachowiec 2, 2 km. W Łachowcach w centrum wsi obok OSP znajduje się kolejny obiekt z naszej trasy QR4 - Pomnik upamiętniający pomordowanych mieszkańców Łachowiec . Kierujemy się na południe jedziemy lub idziemy 170 metrów, następnie skręcamy w lewo i jedziemy 400 metrów. Skręcamy w prawo jedziemy 190 metrów. Następnie skręcamy w lewo i 1 km podążamy do Radkowa i naszego kolejnego punktu. W Radkowie skręcamy w prawo i podążamy drogą w kierunku dawnej szkoły około 500 metrów, przy której po lewej stronie znajdziemy kolejny kod QR5 - Cerkiew świętego Demetriusza. Następnie wracamy do drogi głównej, skręcamy w prawo i jedziemy lub idziemy 400 metrów i kolejny nasz punkt znajduje się przy drodze koło przystanku PKS, po prawej stronie, QR6- Pomnik nieznanego żołnierza. Następnie drogą, na której jesteśmy kierujemy się prosto w kierunku Kolonia Radków do Marysina około 2,9 km. W Marysinie, przy znaku drogowym Marysin 1 skręcamy w prawo i jedziemy 2 km. Skręcamy w prawo i kierujemy się prosto na Liski. Po drodze do Lisek znajdziemy następny nasz obiekt trasy QR7 - Marysin – pas graniczny między zaborem austriackim i rosyjskim – droga do Lisek. W Liskach znajdują się dwa punkty naszej trasy oznaczone kodem QR 8,9 - Cerkiew świętego Jana Chrzciciela. Park dworski. Po zwiedzaniu udajemy się w drogę powrotną do Skansenu Aktywnego w Nowosiółkach. Kierujemy się na zachód 550 metrów. Następnie podążamy 2, 8 km w kierunku Nowosiółek. Skręcamy lekko w prawo i idziemy ścieżką polną 400 metrów. Następnie skręcamy w prawo i jedziemy 900 metrów. W Skansenie możemy odpocząć i przesiąść się do auta. Zapraszamy!!!

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Barokowa figura przydrożna św. Jana Nepomucena. Na skraju wsi Żulice, przy drodze do Łaszczowa znajduje się figura świętego Jana Nepomucena. Została ufundowana w I połowie XIX wieku przez ówczesnego właściciela wsi Wincentego Makomaskiego. Wybór świętego na patrona kapliczki spowodowany był zapewne obecnością w niedalekim Łaszczowie Zakonu Jezuitów, który szerzył kult swojego świętego patrona na tych terenach, jak również tradycją ludową, wg. której święty chronił pola przed powodzią i suszą. Klasycystyczny postument na szczycie, którego umieszczona jest figura wymurowany jest z cegły i otynkowany. Przy górnym zwieńczeniu opleciony ozdobnym gzymsem. Kamienna figura św. Jana Nepomucena przedstawia go w stroju składającym się z czarnej sutanny, białej komży obszytej pasem koronki. Wymienione części stroju charakteryzują go jako członka kapituły i kanonika katedralnego. Święty ma błagalnie złożone ręce do modlitwy. Twarz skupiona na modlitwie. Święty Jan Nepomucen - (ok. 1350 - 1393) Urodził się w Pomuku (Nepomuk) koło Pragi. Pierwsza ścisła informacja o Świętym pochodzi z roku 1370. Był on wtedy jako kleryk zatrudniony w charakterze notariusza w kurii biskupiej w Pradze, przy arcybiskupie Janie. W roku 1380 został wyświęcony na kapłana i otrzymał probostwo przy kościele św. Galla w Pradze. W roku 1381 udaje się na studia uniwersyteckie w Padwie (1382-1387). Po skończonych studiach i uzyskaniu stopnia doktora prawa został mianowany kanonikiem - proboszczem przy kolegiacie św. Idziego, następnie kanonikiem - proboszczem przy kościele św. Piotra i Pawła w Wyszehradzie. W roku 1390 arcybiskup mianuje św. Jana archidiakonem i proboszczem w Saaz. W czasie sprawowania funkcji kościelnych w Saaz zostaje wplątany w intrygi króla Wacława IV Luksemburczyka, który znany był ze swej niechęci do Rzymu. W 1393 roku Jan zostaje uwięziony przez króla. Po długich torturach zostaje związany, zakneblowany i wrzucony do Wełtawy, na moście Karola. Jedna z teorii na temat jego śmierci mówi, że Święty Jan Nepomucen nie chciał zdradzić tajemnicy spowiedzi żony króla Zofii Bawarskiej. Wacław IV planował wystarać się o stwierdzenie nieważności małżeństwa, by móc poślubić księżniczkę aragońską Joannę. Święty Jan miał doradzać w tej sprawie królowej podczas spowiedzi, przez co naraził się królowi. Jan Nepomucen został beatyfikowany w 1721 roku przez Innocentego XIII, a kanonizowany 19 marca 1729 przez Benedykta XIII. Ciało Świętego spoczywa w katedrze św. Wita w Pradze. Św. Jan Nepomucen jest patronem chroniącym przed groźnym żywiołem wody. Stróżuje przy mostach, jeziorach, rzekach. Według pobożności ludowej chroni przed nieszczęściami dlatego często jego wizerunki są umieszczane jak w Oszczowie przy rozdrożu. Ratuje tonących, chroni od rozmaitych nieszczęśliwych wypadków na wodzie. Zapobiega zagrożeniom spowodowanych przez wodę lub jej brak, powodziom i suszom. Przypisy: J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651; W. Zalewski, Rok kościelny, Święta Pańskie, Matki Bożej, Apostołów, Świętych i Błogosławionych Polskich, oraz dni okolicznościowe, Warszawa 1989, s. 338; W. Schenk, Kult świętych w Polsce. Zarys historyczny, Roczniki teologiczne, z. 13(1966), s. 96-97.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Barokowy ogród i dwór barona Hadziewicza. Na zachód od dworu Makomaskich w Żulicach można zaobserwować pozostałości dawnego barokowego ogrodu, otaczającego nie zachowany do dnia dzisiejszego dawny dwór i majątek Ignacego barona Hadziewicza. Na uwagę zasługuje piękny okaz starodrzewu: dęby, jesiony, lipy i wierzby. Dwór został wzniesiony w II połowie XVIII w. przez ówczesnego właściciela Żulic Ignacego barona Hadziewicza. Dwór i zabudowania dworskie ulokowane były po lewej stronie drogi łączącej Łaszczów z Telatynem. Barokowy ogród z sadem znajdował się na północ od dworu. Miał regularną, barokową kompozycję i od wschodu łączył się z sadem i obszernym ogrodem warzywnym, natomiast od północy skarpą. Dwór wraz prostokątnym dziedzińcem otoczony był częściowo murem a częściowo płotem. Na zachód od dziedzińca przed dworem znajdowały się budynki gospodarcze przy drodze do Łykoszyna, w skład których wchodziły: murowana stajnia, wozownia, stodoła, szopa z dachem pokrytym słomą, piwnica obok dworu murowana, obora na inwentarz na podmurowaniu, studnia z żurawiem drewnianym ocembrowana i gorzelnia. Frontem do dworu ulokowany był folwark i dom zarządcy majątku. Oprócz wymienionych budynków w majątku była karczma, cegielnia, młyn i dwa duże stawy zarybione. W 1797 roku Ignacy baron Hadziewicz sprzedał dobra Żulice Pawłowi Makomaskiemu. Przypisy: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T.VIII, z.17 – Tomaszów Lubelski i okolice, Warszawa 1982; AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice). Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Gospodarstwo etnograficzne z 40 lat XX wieku. W skład gospodarstwa wchodzi budynek mieszkalny, wzniesiony z drewna dębowego, należący niegdyś do Marii i Stanisława Pawłowskich. W wewnątrz znajduję się piec kaflowy na którym przygotowywane są tradycyjne dla Lubelszczyzny dania oraz oryginalne wyposażenie domowe z łóżkami, szafą, dywanami, stołem i żyrandolami. W pokoju będącym sypialnią dla dzieci, wykonano wystawę fotograficzną poświęconą miejscowości jak i dawnym właścicielom. W skład gospodarstwa wchodzi także dawna obora dla bydła i koni wraz z kurnikiem i letnią kuchnią. Wszystko wykonane jest z pustaków żużlowych i czerwonej cegły. Największym budynkiem jest stodoła w której znajduję się także piwnica na przetwory i warzywa. Po środku umiejscowiona jest studnia składająca się z ponad 15 kręgów betonowych. Gospodarstwo znajduję się ku źródeł rzeki Kmiczynki, która rozpoczyna bieg po całej zachodniej części Grzędy Sokalskiej.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Fot. Michael Noble Fot. Mirosław Jaremczuk Stara powozownia dworska. Jedyną pozostałością kompleksu parkowo-dworkowego Tytusa Woyciechowskiego jest stara wozownia datowana na rok 1840. Murowany dwór Tytusa Woyciechowskiego został gruntownie przebudowany w latach 1840 - 1850. Najstarsza parterowa część dworu a właściwie pierwotny murowany dwór swymi początkami sięga II połowy wieku XVIII. Był siedzibą Józefa Woyciechowskiego herbu Rawicz ojca Tytusa Woyciechowskiego. Obok skromnego klasycystycznego budynku XVIII-wiecznego Woyciechowski wzniósł nowy dwór o dwóch kondygnacjach, o wiele bardziej okazały. Obydwa dwory stary i nowy połączył zabudowanym łącznikiem. Dwór pierwotny stał się zachodnim skrzydłem całej rezydencji. Wejście do tej części poprzedzał portyk z dwoma kolumnami. Korpus główny dworu był dwukondygnacyjny, zbudowany na planie prostokąta, z wysokimi suterenami. Budynek pokryty był gładkim, czterospadowym dachem, z dwiema półokrągłymi lukarnami. Parter i piętro posiadało prostokątne okna, oraz balkony z żelaznymi balustradami. Jako przedłużenie głównego korpusu dworu w kierunku wschodnim wybudowana została oranżeria o dziewięciu wysokich arkadach. Na parterze mieściło się oprócz pomieszczeń gospodarczych kilkanaście pokoi. Na piętrze pod głównym korpusem ulokowanych było kilka pokoi dedykowanych gościom. Reprezentacyjny główny salon dworu znajdował się w skrzydle najstarszym, w narożniku północno - zachodnim. W salonie tym koncertował w 1830 roku Fryderyk Chopin, będąc w Poturzynie. Salon wyposażony był meblami w stylu Ludwika XVI. Na ścianach można było zauważyć liczne obrazy, głównie pejzaży dziewiętnastowieczne. Wszystkie pomieszczenia miały ściany malowane gładko, posadzki parkietowe układane w jodełkę, piece kaflowe lub murowane kominki. Bardziej okazałe ściany miały pokoje na piętrze. Zdobiły je freski malowane przez Rybałtowskiego (przedstawiały sceny z turniejów rycerskich). Poturzyński dwór mógł się poszczycić licznymi obrazami i portretami rodzinnymi. Posiadał sporo srebra i starej porcelany. Biblioteka dworska liczyła około 1500 tomów z zakresu ornitologii, historii, ekonomii i nauk okultystycznych. Po I wojnie światowej późniejszy właściciel Poturzyna Włodzimierz Rulikowski zgromadził liczną kolekcję ptaków oraz ich jaj, jak też trofea myśliwskie z Europy i z Afryki. Dwór był otoczony kilkuhektarowym starym parkiem o bogatym drzewostanie, z alejkami: lipową i kasztanową. Na terenie parku wznosił się pochodzący z XVIII wieku murowany lamus. W czasie I wojny światowej dwór ocalał, spłonęły jednak dzieła sztuki, złożone dla bezpieczeństwa w magazynach cukrowni. Pod koniec II wojny światowej dwór został spalony, a park prawie doszczętnie wycięty. Pozostały jedynie pojedyncze drzewa dawnego parku. Park prywatny, rozparcelowany. Folwarczne zabudowania w ruinie. Przypisy: J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 399-400; K. Garbacz, Włodzimierza Rulikowskiego albumy pamięci, Zielona Góra 2018, s. 113- 131; B. Mardofel, Materiały archiwalne do biografii Tytusa Woyciechowskiego w Archiwum Państwowym w Zamościu, Archiwariusz Zamojski 2008, s. 35-46.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kaplica grobowa Makomaskich W latach 1827-1828 Wincenty Makomaski oprócz wzniesienia dworu, funduje w Żulicach kaplicę grobową swojej rodziny. Istniejąca do dnia dzisiejszego świątynia pełni funkcję katolickiego kościoła parafialnego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego. Po 1870 roku kaplica została zamieniona na cerkiew prawosławną. W 1919 roku wymienia się ją w źródłach jako kościół filialny rzymskokatolicki Parafii Rzeplin. W czasie II wojny światowej nacjonaliści ukraińscy z Ukraińskiej Powstańczej Armii dokonują częściowego zniszczenia świątyni. Jednak dzięki staraniom parafii i miejscowej ludności kościół został odnowiony w 1945 roku. Kaplica o charakterze klasycystycznym, orientowana. Jest murowana z cegły i otynkowana. W skład świątyni wchodzą: prostokątna nawa główna, czworoboczne prezbiterium z zakrystiami po bokach. Pod nawą znajduje się krypta. Wnętrze świątyni ma ściany nawy rozczłonkowane pilastrami, pomiędzy którymi, we wnękach, znajdują się okna. Nawa główna i prezbiterium posiada poziomowy sufit. Chór ma prosty parapet i wsparty jest na czterech kolumnach. Front kościoła tworzy portyk, jego przyczółek jest podtrzymywany przez cztery kolumny toskańskie. Wejście posiada dwie nisze na posągi ujęte opaskami z kluczami, nad nimi znajdują się trzy kwadratowe otwory okienne w profilowanych obramieniach. Świątynia ma dach dwuspadowy, nad prezbiterium niższy. W ołtarzu głównym świątyni znajduje się obraz Ukrzyżowania z pierwszej połowy XIX w. W ołtarzach bocznych: Matki Bożej Częstochowskiej i Pana Jezusa z otwartym Sercem. W nawie i prezbiterium obrazy: Zwiastowania NMP, Narodzenie, Wskrzeszenie córki Jaira, Spotkanie z Samarytanką, Spotkanie z jawnogrzesznicą, Wypędzenie przekupniów ze świątyni, Zmartwychwstanie. Przypisy: Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, T.VIII, z.17 – Tomaszów Lubelski i okolice, Warszawa 1982; AP w Zamościu, Akta hipoteki powiatu tomaszowskiego, Księga hipoteczna nr 90 (Żulice); Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV, Warszawa 1894, s. 851; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 650-651.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Dwór i ogrody Stawskich w Posadowie. Dwór wzniesiony w II połowie XVIII wieku. Dobra Posadów rodzina Stawskich przejmuje w 1759 roku jako wiano wniesione przez Mariannę, córkę Jana i Barbary Żelskich, ówczesnych właścicieli wsi Ignacemu Eliaszowi Stawskiemu. Nowy właściciel rozpoczął przebudowę istniejącego już dworu na okazałą rezydencję barokową. Dostępne źródła nazywają rezydencję pałacem. Został usytuowany na sztucznym tarasie w pobliżu dawnego dworu renesansowego teściów. Przed pałacem znajdował się dziedziniec główny z wachlarzowatym podjazdem, pod którym było wejście do piwnic. Oficyny ulokowane od wschodu i zachodu. Zamykały dziedziniec od wschodu i zachodu. Wejście do pałacu prowadziło do obszernej prostokątnej, reprezentacyjnej sieni oświetlonej dwoma oknami. Przykryto ją sklepieniem kolebkowym z lunetami i ozdobiono dekoracją. W części południowej pałacu znajdował się dziedziniec ogrodowy, który mieszkańcy mogli podziwiać z dużego okrągłego salonu ze stożkowatym dachem. Budynek był dwutraktowy i dzielił się na część reprezentacyjną: sień i salon, oraz pomieszczenia mieszkalne. Ogród pałacowy był poprzecznie podzielony na kwatery alejami. Przedłużeniem tych alei od strony wschodniej były groble między stawami. Ogród i park zdobiły trzy aleje. Dwie boczne i środkowa zwana główną. Pomiędzy stawami a zachodnią aleją, pełniącą funkcję drogi dojazdowej do cerkwi, znajdowały się prawdopodobnie ogrody warzywne. Właściciele dworu. W 1787 roku dobra posadowskie nabyła od swojego brata Józefa Franciszka ze Stawskich Horochowa wraz z małżonkiem Stefanem. W roku 1833 na mocy zapisu testamentowego Posadów odziedziczyła po bezdzietnych Horochach Marta Helena z Krzywobłockich Zamojska Skrzyńska. W roku 1867 Skrzyńska sprzedała Posadów Stanisławowi i Józefie Teodorze z Zaklikowskich Skrzyńskim. W 1882 roku dobra Posadów nabył Antoni Makomaski. Po nim odziedziczył je w 1899 roku syn Władysław, który mieszkał w Krakowie. Pod nieobecność właściciela dobrami zarządzali administratorzy. Od około 1920 roku przez cały okres międzywojenny zarządzał nim Kazimierz Śmiałowski, który wraz z rodziną mieszkał we dworze. Przypisy: AP w Zamościu, Akta hipoteki z terenu powiatu tomaszowskiego, nr 58, Księga hipoteczna dóbr Posadów, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.VIII, Warszawa 1887, s. 841; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 395.

II Piknik Historyczny w Skansenie Aktywnym w Nowosiółkach w Gminie Telatyn. II HISTORICAL PICNIC IN THE SCENERY IN NOWOSIÓŁKI II Historical Picnic at the Active Open-Air Museum in Nowosiółki. Thanks to the help of our friends from the reconstruction groups, for the second time, the Historical Picnic was organized in the Open-Air Museum, during which you could get to know the history and culture of the lands of Grzęda Sokalska in a direct way. At the invitation of the Sołtys Daniel, the Zamojski Outlaws, Tomaszowski Szwadron im. 1st Regiment of Border Protection Corps, GRH Wir, History Lovers Club from Tomaszów Lubelski, Border Guard officers from Chłopiatyn and the Ogrodniczki Ensemble from Łabunieki Pierwsze, which made the time beautiful with singing. Many history enthusiasts came to the meeting, including Mr. Robert Gmiterek, Zdzisław Pizun, Leszek Woszczak, Anna Roci. The picnic has become a permanent fixture in the calendar of cultural events in Nowosiółki, as the guests were warmly describing the picnic. We invite you to see photos from the picnic and historical reconstruction. Culture and history of Nowosiółki My Nowosiółki Association Nowosiółki 66, 22-652 Telatyn REGON: 384083630 NIP: 9212039655 Bank account number: 49 9620 0005 0100 0355 2000 0010 Daniel Pawłowski - President of the Management Board Account phone number 887 659 672 Customer Service Office - 730 800 157 privacy policy Any copying of the content on the website requires the consent of the author expressed in writing.

Reconstruction of the recovery of the communist prison in Zamość by AK-WIN units In Zamość, as members of the Tomaszowski Szwadron im. 1st Cavalry Regiment of the Border Protection Corps together with GRH WIR GRH Ordon, we took part in the ceremonies commemorating the rescue of prisoners from the communist prison in Zamość by the Home Army-Win unit commanded by Lieutenant Roman Szczur pseudonym Ursula.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Dwór i folwark Ludwika barona Rastawieckiego. Nieistniejący do dnia dzisiejszego dwór został wybudowany w 1803 roku przez Ludwika barona Rastawieckiego. Dwór o klasycystycznych cechach stylowych, założony był na planie wydłużonego prostokąta z prostokątnym gankiem od strony wschodniej. Wzniesiony w konstrukcji murowanej był budynkiem parterowy z mieszkalnym poddaszem. Nakryty dachem naczółkowym przykrytym zapewne papą. Dziedzic Nowosiółek, Ludwik Rastawiecki urodził się w 1772 roku i był synem Andrzeja Rastawieckiego, który otrzymał w 1781 r. od cesarza Józefa II dziedziczny tytuł barona w Galicji. Ludwik w 1791 r. ukończył filozofię i prawo na Uniwersytecie Lwowskim, był paziem Stanisława Augusta (miał przy boku Jego czynić kompaniyą), później marszałkiem sejmiku tomaszowskiego, posłem na Sejm, aktywnym masonem — w 1812 r. mistrzem w świątyni Izis, w 1817 r. afiliowanym do loży Kazimierza Wielkiego. Ludwik był zarazem vice-prezesem zarządu powiatu zamojskiego, od 1831 był posłem na sejm oraz kasztelanem Królestwa Polskiego, od roku 1841 pełnił funkcję sędziego pokoju w powiecie tomaszowskiego. W związku z licznymi zasługami w roku 1850 otrzymał tytuł barona w Królestwie oraz był deputowanym konfederacji generalnej obu narodów do Fryderyka Augusta Saskiego i księcia warszawskiego. Nieopodal kościoła znajdował się folwark, który przez lata stanowił majątek rodzin Rostworowskich oraz Trębińskich. W okresie kiedy właścicielem majątku był Ludwik Rastawiecki, folwark przeszedł gruntowny remont. Po śmierci barona Ludwika jego syn Edward Rastawiecki sprzedał cały folwark Mieczysławowi Epstein. W późniejszym czasie folwark należał do Czesława Świeżawskiego. Ostatecznie całość folwarku wraz z dworem została spalona przez oddziały UPA w 1944 roku. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

Sołtys Nowosiółek Daniel Pawłowski VIRTUAL HISTORICAL PICNIC III In the open-air museum in nowosielki On June 14, 2020 in the Open-Air Museum in Nowoiółki, the Historical Picnic was held for the third time with the participation of invited historical groups. Due to the COVID-19 epidemic, the picnic was virtual and broadcast via social media. Our friends - Zamojski Outlaws, as usual, were the most colorful group that honored us with their presence. During the meeting, in an interview, they presented a description of the group with an emphasis on the costumes and weapons from the 18th century. The Historical Reconstruction Group WIR from Biłgoraj described in a special way their love for history and passion for cultivating it by showing events in reconstruction. This year, new guests came to us - ORDON Historical Reconstruction Group, presenting the appearance of a field kitchen in which you could taste dishes straight from the cauldron. And it all started with ... this is how Tomaszowski Szwadron im. Of the 1st Cavalry Regiment of the Border Protection Corps, if not for the members of this group, the picnic could not take on the appearance it has been assessed. It is thanks to the men and women of the Squadron that we can meet in Nowosiółki every year. Of course, the Picnic could not miss the greatest history enthusiast from the Roztocze area - Mr. Zdzisław Pizun, who presented us with his new book and discussed his passion for the culture and history of Lubycza Królewska. Ladies from KGW from Nowosiółki came to us with their work carried out within the circle, as well as gave an interview in which they described the genesis of the group and the community of the ladies from Nowosiółki. Mr. Zbigniew Wrona and Henryk Bartecki from the Volunteer Fire Department in Nowosiółki presented in an interview the most important events related to the history of Volunteer Fire Brigade as well as personal history related to living in Nowosiółki. You can see this and more in the movie! THE TASK HAS BEEN FINANCED FROM THE NATIONAL INSTITUTE OF FREEDOM AS PART OF THE NON-GOVERNMENT ADMISSION SUPPORT PROGRAM IN THE FIELD OF COVID-19 COVID-19 COUNTERACTING. Picnic in the lens

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona https://idziepoziemi.wordpress.com/cerkwie-poludniowo-wschodniej-polski/lubelskie-kresy/grzeda-sokalska/ Cerkiew pod wezwaniem świętego Jana Chrzciciela Cerkiew została ufundowana przez Jana Krzyżanowskiego herbu Dębno i jego żonę Antoninę Wolff w latach 1872-1875. Parafia unicka w Liskach należała do dekanatu waręskiego. Obecnie cerkiew pełni rolę kościoła filialnego parafii rzymskokatolickiej w Przewodowie. Cerkiew jest ulokowana na wzniesieniu w środkowej części wsi, na krańcach dawnego parku dworskiego. Do świątyni prowadzą schody. Ma charakter świątyni orientowanej, postawionej na trójdzielnym planie w skład którego wchodzi: prostokątna nawa oraz niższe i węższe prezbiterium i babiniec. Pierwotnie prezbiterium posiadało dwie zakrystie po bokach. Do dnia dzisiejszego zachowała się tylko jedna zakrystia, południowa. Cerkiew jest zbudowana z drewna sosnowego, ma konstrukcję wieńcową. Początkowo była osadzona na palach wbitych w ziemię. Obecnie ma podmurówkę. Kopuły charakterystyczne dla cerkwi są ośmiopołaciowe, u zwieńczenia posiadają ślepe latarnie pod ostrosłupowymi hełmami, ktore zakończone są współczesnymi krzyżami. Wewnątrz cerkwi znajduje się chór muzyczny wsparty na czterech słupach. Okna są prostokątne. Przed wejściem głównym znajduje się ganek na czterech słupach. Polichromia, ikonostas oraz ołtarze boczne z czasu budowy cerkwi zachowały się do dnia dzisiejszego. W ołtarzu głównym umieszczona ikona Matki Boskiej z Dzieciątkiem. W ikonostasie ikony: Chrystusa Pantokratora, Matki Boskiej z Dzieciątkiem, Świętych Apostołów i sceny z życia Chrystusa. Dzwonnica. W południowej części terenu obok cerkwi znajduje się wolnostojąca murowana dzwonnica parawanowa. Wybudowano ją w 1930 roku. Cmentarz cerkiewny. Wokół cerkwi znajduje się cmentarz cerkiewny z zachowanymi nagrobkami i okazami starych lip. Najstarszy tu krzyż pochodzi jeszcze z XVIII wieku. Znajduje się tu także grobowiec fundatorów cerkwi: rodziny Krzyżanowskich i Ignacego Majewskiego. Przypisy: W. Kołbuk, Kościoły wschodnie w Rzeczpospolitej około 1772 roku, Lublin 1998, s. 311; J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 264.