Wyniki wyszukiwania

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Cerkiew unicka fundacji Karola Tarły z XVIII wieku. Karol Tarło, kasztelan lubelski i ówczesny właściciel dóbr nowosielskich, wraz z budową swojej posiadłości w I połowie XVIII wieku, funduje cerkiew dla unitów mieszkających we wsi pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP. Niestety nie zachowała się do dnia dzisiejszego a znajdowała się po drugiej stronie obecnego kościoła i stawu. Przeglądając spis konsystorza diecezji chełmińskiej możemy przeczytać pierwsze dane o wyglądzie cerkwi w Nowosiółkach. Protokół wizytacji z 1732 r., spisany przez kontrolujących parafię komisarzy: ks. Józefa Ostaszewskiego i ks. Mikołaja Sarobkiewicza mówi, iż ściany cerkwi były dobre, jednak dach wymagał remontu. Do wnętrza prowadziły pojedyncze drzwi osadzone na trzech żelaznych zawiasach i krukach, zamykane klamką. W budynku znajdowały się dwa okna w drewnianych ramach. Z opisu wynika, iż na wieży cerkwi znajdowały się cztery dzwony, zaś na elewacji dwa. W 1761 roku parafię wizytował biskup chełmski Maksymilian Ryłła i w sporządzonym wtedy protokole wizytacji wskazano, iż cerkiew w dachach i ścianach dobra, co może wskazywać, że od przedniej wizytacji został przeprowadzony remont świątyni, zapewne z fundacji Ludwiki Trembińskiej, która w tym czasie była właścicielką dóbr w Nowosiółkach. Dodatkowo w tym protokole pojawia się także zapis o drewnianej dzwonnicy obok cerkwi, jak i cmentarzu, który miał być ogrodzony. Z protokołu wizytacji przeprowadzonej przez ks. Michała Grabowieckiego w 1775 roku, jak i wizytacji z roku 1780 wynika, iż stan cerkwi był dobry oraz w tym okresie powiększało się wyposażenie kościoła - cerkiew nabyła nowe chorągwie, obrazy, kielichy oraz szaty. W tych opisach została wymieniona pozłacana puszka pro conservando Venerabili, 2 kielichy (srebrny i cynowy), 2 pateny srebrna i cynowa, 2 cynowe gwiazdy, cynowa łyżeczka. Przez kolejne lata dokonywano zakupu nowych koron, przyrządów liturgicznych - ampułek, puryfikaterzy i korporałów. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● APL, Akta Konsystorza Diecezji Chełmskiej, Akta dekanatów: gruntowe cerkwi, 1715-1866.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Zielona Pomnik upamiętniający pobyt Fryderyka Chopina w Poturzynie. Na terenie Centrum Promocji Wsi im. Fryderyka Chopina znajduje się współczesna płaskorzeźba autorstwa J. Bulewicza z 1985 roku. Upamiętnia ona przyjaźń Chopina z Woyciechowskim i jego pobyt w Poturzynie w 1830 roku. Kamień z umieszczoną inskrypcją o treści: „Pamięci Fryderyka Chopina, który w Poturzynie gościł u przyjaciela Tytusa Woyciechowskiego w 1830 r., tutejsze pieśni ludu uwożąc w sercu, gdy niebawem opuszczał kraj na zawsze”. Jednym z najbliższych przyjaciół Tytusa Woyciechowskiego z okres edukacji warszawskiej był Fryderyk Chopin – dwa lata młodszy od Tytusa. Woyciechowski mieszkał w Warszawie na pensji u Chopinów i razem z Fryderykiem uczęszczał do Liceum Warszawskiego. W dowód wielkiej przyjaźni Chopin dedykował przyjacielowi jedną ze swoich wczesnych kompozycji, Wariacje B-dur opus 2 na fortepian i orkiestrę na temat arii „Là ci darem la mano” z opery „Don Juan” Wolfganga Amadeusa Mozarta. Po wyjeździe Tytusa z Warszawy do Poturzyna Chopin prowadził ożywioną korespondencję z przyjacielem. W swoich długich listach relacjonował aktualne wydarzenia i zwierzał się ze swoich tajemnic. Niestety los listów Tytusa do Fryderyka nie jest do dzisiaj znany. Latem 1830 roku Fryderyk Chopin wybiera się do Poturzyna w odwiedziny serdecznego przyjaciela. Podróżuje przez Piaseczno, Czersk, Górę, Ryczywół, Kozienice, Puławy, Końskowolę, Lublin, Krasnystaw, Zamość, Komarów i Oszczów. Słynny kompozytor był przyjmowany przez przyjaciela między 14–21 lipca 1830 roku w pierwotnym starszym murowanym dworze rodzinnym pochodzącym z XVIII wieku. Był otoczony pięknym parkiem z niewielkim stawem. Przyjaciele spędzali wolny czas na długich rozmowach, muzykowaniu, wycieczkach po okolicy, zabawach (wiemy, że Fryderyk uczył się strzelania z kuszy oraz jazdy konnej). To właśnie wtedy obaj młodzieńcy zaplanowali wspólną podróż do Wiednia, która doszła do skutku w listopadzie tego samego roku. Pobyt w dobrach poturzyńskich wspominał Chopin po powrocie do Warszawy, pisząc do Tytusa: „Szczerze Ci powiem, że mi przyjemnie wspomnieć na to wszystko – jakąś tęsknotę zostawiły mi twoje pola, – ta brzoza pod oknami nie może mi wyjść z pamięci”. W innym liście kompozytor pisze: „Jak nie będę miał co jeść, musisz mnie do Poturzyna za pisarka przyjąć, będę tak koło stajni mieszkał, tak dobrze przy tobie jak tego roku we dworze”. Odwiedziny Chopina w Poturzynie miały nie tylko wymiar towarzyski. Młody jeszcze muzyk miał okazję poznać obecną na tych terenach ukraińską muzykę ludową, co zdaniem badaczy twórczości Chopina, miało znaczący wpływ na jego twórczość. Przypisy: ● A. Brożek, J. Jadacki, Chopin. Środowisko społeczne, osobowość, światopogląd, założenia twórcze, Warszawa 2010, s. 72-74; ● Fryderyk Chopin do Tytusa Wojciechowskiego, Korespondencja Chopina…, t. I, s. 129; ● A. Zamoyski, Chopin. Książę romantyków, Warszawa 2010, s. 8; ● J. Iwaszkiewicz, Chopin, Kraków 2017, s. 9–10.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona Park dworski W krańcach zachodniej części wzniesienia znajdują się pozostałości starego parku dworskiego. Park powstał pod koniec XVIII lub w początkach XIX wieku. Podzielony był na sześć kwater. Ogród dworski ulokowano między dworem a cerkwią. Do dnia dzisiejszego zachowała się częściowo aleja lipowa. Przy alei od strony południowej za dworem wybudowana została najpóźniej w I połowie XIX stulecia oranżeria, podpiwniczona, po której obecnie pozostało zapadlisko porośnięte drzewami i krzewami. Folwark z zabudową gospodarczą umiejscowiono w pewnym oddaleniu od dworu i parku, na północ od nich. Wschodnia część wzniesienia w postaci pagórka, porośniętego drzewami i krzewami, kryje fundamenty dworskie i zasypane piwnice. Dwór prawdopodobnie został wybudowany w 1793 roku przez generała Ignacego Majewskiego na miejscu istniejących tu budynków folwarcznych Zakonu Dominikanów, który posiadał wieś. W roku 1401 książę bełski Ziemowit IV nadał Liski Dominikanom z Bełza i w ich posiadaniu wieś znajdowała się jeszcze w drugiej połowie XVIII wieku. W trakcie I zaboru klasztor Dominikanów w Bełzie został zamknięty przez zaborców w roku 1784. Ziemie należące do klasztoru w Liskach i Kościaszynie trafiły wówczas w posiadanie prywatnych właścicieli. Majewski był właścicielem dóbr ziemskich: w Liskach, Kościaszynie, Przewodowe i Witkowie. Należał do ówczesnej elity, piastował funkcję: adiunkta króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a od roku 1779 generała i majora. Dwór w Liskach był murowany, parterowy, zbudowany na planie prostokąta. W elewacji frontowej po środku posiadał szeroki czterokolumnowy portyk z balkonem, za którym znajdowało się piętro. Portyk był zwieńczony trójkątnym frontonem i przykryty był trójspadowym dachem. Po bokach budynku zarówno od frontu jak i na elewacji ogrodowej znajdowały się płytkie ryzality z trójkątnymi szczytami. Od strony ogrodu przeciwlegle do frontowego portyku ulokowany był ryzalit środkowy, a przed nim niewielkim taras. Dwór nakryty był czterospadowym dachem. Przed dworem znajdował się duży dziedziniec opasany po obu stronach oficynami wzniesionymi na planie prostokątów z czterospadowymi dachami, połączone galeriami. Przed każdą z oficyn znajdował się kolejny poprzedzający ją budynek, typu pawilon. W centrum przestrzeni pomiędzy budynkami dworskimi znajdował się duży okrągły gazon zachowany do czasów I wojny światowej. Właściciele dworu. Antoni Idzi Pawłowski - syn Aleksandra herbu Ślepowron i Barbary z domu Majewskiej. Kupił Liski w 1800 roku od kuzyna, Teodora Majewskiego. Antoni był zamożnym ziemianinem. 20 marca 1810 roku został austriackim hrabią (hoch und wohlenberg graf Pawłowski). Jednocześnie stary herb Pawłowskich z Lisek Ślepowrona zmienił na herb Pawłowski hrabia będący połączeniem tego pierwszego z herbem Sas należącym do jego małżonki Domicelli z domu Dwernickiej. Odtąd też dwór lisecki stał się rezydencją hrabiowską. Po Antonim Idzim posiadłość odziedziczył jego syn Karol, zaś po Karolu dobra Liski przejęli jego synowie: Jan i Kazimierz. W styczniu 1846 roku dwór uległ zniszczeniu w pożarze, w którym ginie żona Kazimierza Kamila, jej matka i dwie siostry. Jan Krzyżanowski herbu Dębno - wraz z żoną Antoniną Wolff fundator cerkwi. Prawdopodobnie to właśnie Krzyżanowscy przenoszą doczesne szczątki ofiar pożaru z roku 1864 z parkowego grobowca, który zachował się do dziś, na cmentarz cerkiewny przy nowo wybudowanej drewnianej cerkwi. Po Janie i jego żonie dobra w Liskach odziedziczył ich syn Władysław. Przypisy: J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 264; Katalog Zabytków Sztuki w Polsce, t.VIII Warszawa 1983, z. 6, s. 35; J. Górak, Materiały do historii parków zabytkowych w województwie zamojskim, Zamość 1980, s. 8.

Kontakt z Sołtysem i Prezesem zarządu Stowarzyszenie Moje Nowosiółki Danielem Pawłowskim i Mon association Nowosiółki Nowosiółki 66, 22-652 Telatyn numéro de téléphone : 887- 659-672 numéro de téléphone fixe : 84-66-14-269 adresse e-mail : mojenowosiolki@gmail.com Ferme ethnographique à Wasylów Wasylów 67, 22-652 Telatyn Musée en plein air actif à Nowosiółki Nowosiółki 66, 22-652 Nowosiółki

Wędrowanie Szlakiem Naszych Przodków Trasa Niebieska O Projekcie Dokąd zmierzamy? Witamy na trasie niebieskiej. Cieszymy się, że chcesz wędrować z nami trasą dworską, trasą wielu siedzib szlacheckich. Zapraszamy Cię na wycieczkę w trakcie której poznasz historię o baronie Hadziewiczu z Żulic jaki i o wczesnośredniowiecznej osadzie rycerskiej w Posadowie. Nasza trasa i jej historia pozwoli Ci przenieść się do początków osadnictwa na Grzędzie Sokalskiej. Trasę niebieską rozpoczynamy w Telatynie kontynuując wcześniejsze wędrowanie trasą zieloną i czerwoną. Kierujemy się ulicą Chopina, drogą 852 w kierunku Żulic. Po pokonaniu odległości 2,5 km docieramy do pierwszego obiektu z trasy niebieskiej, znajdującego się po lewej stronie drogi 852. QR1 - Kaplica grobowa Makomaskich. Następnie kierujemy się dalej drogą 852 w kierunku Łaszczowa po 300 metrach drogi docieramy do kolejnych dwóch obiektów, znajdujących się na terenie dawnej szkoły podstawowej. QR2,3 - Barokowy ogród i dwór barona Hadziewicza. Dwór i park angielski Makomaskich. Kierujemy się na północny zachód drogą 852 w stronę Łaszczowa. Po 2,3 km po prawej stronie na skarpie znajdziemy kolejny obiekt trasy niebieskiej oznaczony QR4 - Barokowa figura przydrożna św. Jana Nepomucena. Następnie wracamy do Telatyna drogą 852, jedziemy 4,7 km. W Telatynie na skrzyżowaniu skręcamy w prawo i ulicą Klonową idziemy lub jedziemy w stronę Posadowa. Po dystansie 3 km drogi skręcamy w prawo i jedziemy 500 metrów do miejsca gdzie znajduje się nasz kolejny obiekt oznaczony kodem QR5 - Wczesnośredniowieczne grodzisko w Posadowie. Kierujemy się na południowy wschód wracamy do drogi głównej i skręcamy w prawo, następnie jedziemy 650 metrów, skręcamy w lewo i jedziemy 180 metrów, następnie skręcamy w prawo i pokonujemy 350 metrów w kierunku kościoła. Przy dawnej cerkwi unickiej, obecnie kościół katolicki znajdziemy kolejne obiekty QR6, 7 - Cerkiew unicka. Dwór i ogrody Stawskich w Posadowie. Następnie kierujemy się na południe, skręcamy w prawo i idziemy 170 metrów następnie na drodze głównej w lewo i po dystansie 1 km po prawej stronie drogi znajduje się kolejny obiekt naszej trasy QR8 - Cmentarz unicki. Kierujemy się dalej trasą przez Posadów po dystansie 1 km skręcamy w prawo i po 800 metrach skręcamy w prawo i do naszego punktu mamy 650 metrów. Kolejny punkt znajdziecie w lesie. Jest to ostatni obiekt na trasie niebieskiej. QR9 - Pomnik upamiętniający poległych żołnierzy Armii Krajowej w Posadowie. Następnie możemy wybrać dwie opcje: powrót do punktu w Skansenie w Nowosiółkach lub kontynuować wędrowanie trasą czerwoną. Proponujemy powrót trasą, którą przybyliśmy do Posadowa. Kierujemy się na Telatyn. W Telatynie na ulicy Klonowej skręcamy w prawo i kierujemy się na Nowosiółki do Skansenu, lub wybieramy trasę czerwoną w Telatynie: skręcając w prawo w ulicę kardynała Stefana Wyszyńskiego.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Czerwona Marysin – pas graniczny między zaborem austriackim i rosyjskim – droga do Lisek. Dawny pas graniczny między zaborem austriackim (Galicja) i rosyjskim w latach 1809-1918. Wśród lokalnej społeczności do dziś funkcjonuje określenie Galicja, które było potoczną nazwą ziem Rzeczypospolitej zagarniętych przez zaborców austriackich w latach 1772–1918. Austria nadała tym terenom oficjalną nazwę „Królestwo Galicji i Lodomerii” (niem. Galizien und Lodomerien). Nazwa miała uzasadniać rzekome prawa Habsburgów do księstwa halickiego i włodzimierskiego. Liski były wsią pogranicza Starej Galicji, w której ze względów położenia, pas graniczny znajdował się w lesie, było łatwo przekroczyć granicę. W czasie powstań a zwłaszcza w czasie Powstania Styczniowego powstańcy często wybierali trasę Liski - Nowosiółki. Przekraczali granicę z Królestwem Polskim na polach łączących Liski, Nowosiółki i Marysin. Po krwawych walkach 19 maja 1863 roku w Mołożowie rannych powstańców eskortowano do Galicji właśnie trasą graniczną Nowosiółki - Liski. Trasa przejazdu wozów z rannymi przebiegała przez Nowosiółki, las w Marysinie kończąc się w Liskach. Opis tych wydarzeń przedstawił w swoim pamiętniku jeden z młodych powstańców biorący udział w walkach na tych terenach Stefan Brykczyński : „Rozbudził nas dopiero w jakimś gęstym lesie oficer, rozkazujący oddać broń, którąśmy wszyscy przy sobie mieli na wozie. Na wpół przytomny, przecierając oczy, zapytałem go, co to jest? gdyż nam pozwolono broń zatrzymać przy sobie, ale on odrzekł tylko krótko: - Rozkaz, przechodzimy granicę, broń złożyć na ten wóz, co nadjeżdża”. Autor pamiętnika przedstawia też opis kontroli wozów z rannymi powstańcami na polach marysińskich przez austriacką straż graniczną: „Nagle rozległo się znane nam tak dobrze z tuczapskiej szarży: dududule i w całym pędzie wypadł na nas szwadron huzarów węgierskich z dobytemi szablami i wielce groźnemi minami. Otoczyli nas natychmiast ze wszystkich stron, przytem słyszałem, jak się nasz Ubysz z poczciwym Węgrem, rotmistrzem owego groźnego szwadronu, o coś mocno, po niemiecku, ujadał, w końcu Węgier parsknął śmiechem, machnął ręką i doskonale słyszałem, jak powiedział: - No ja! ist gut, aber ich weiss in davon nichts! O co im szło, nie wiem, ale mówiono potem u nas, że poczciwi Węgrzy, dwie godziny czekali na to, żebyśmy się mogli rozbroić i broń ukryć”. W Liskach w czasie opisywanych walk przygotowano punkt medyczny dla rannych. „Jechaliśmy tedy pod ową groźną eskortą ku wsi Liski, dokąd nas tryumfalnie przyprowadzono, i gdzie już nas oczekiwało obywatelstwo okoliczne z doktorami, opatrunkami i taką masą jedzenia i picia, żeby nam chyba na rok starczyło. Postawiono nas w miejscowej szkółce, w gminie a po opatrzeniu rannych i obfitem nakarmieniu wszystkich, poprowadzono dalej do Uhnowa, miasteczka blisko Lisek leżącego. Ciężko ranni zostali w Liskach, a obywatelstwo i mnóstwo chłopów, którzy nas także obficie częstowali, ruszyli za nami do Uhnowa” . Przypisy: Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t.V, Warszawa 1884, s. 312; S. Brykczyński, Moje Wspomnienia Rok 1863, Warszawa 1908 .

Strona promuję miejscowość region wschodniej lubelszczyzny, która jest bogata w kulturę i wydarzenia historyczne. Strona przedstawia piękno wsi poprzez ukazanie fotografii, historii, mieszkańców wsi oraz organizacji pozarządowych. Na stronie został także opisany Skansen Aktywny w Nowosiółkach. Démarrer Nowa strona Événements Association AIDE POUR L'UKRAINE Musée à ciel ouvert O nas Histoire O nas O nas O nas Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Nowa strona Démarrer Galerie contact Blog Wyniki wyszukiwania Services PO PRACY 17-20 DZIŚ Wybierz, o czym chcesz się dowiedzieć: Stowarzyszenie Moje Nowosiółki Skansen Projekt "Szlakiem Naszych Przodków"

Strona promuję miejscowość Nowosiółki, która jest bogata w kulturę i wydarzenia historyczne. Strona przedstawia piękno Nowosiółek poprzez ukazanie fotografii, historii, mieszkańców wsi oraz organizacji pozarządowych. Na stronie został także opisany Skansen Aktywny w Nowosiółkach Warsztaty plastyczne Więcej informacji Nasze atrakcje podczas rajdu Więcej informacji

Zdjęcia Nowosiółek jak i całej Grzędy Sokalskiej. NOS BELLES NOUVELLES CHAUSSETTES

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.

SZLAKIEM NASZYCH PRZODKÓW Trasa Niebieska Kościół - kaplica na grobna rodziny Rastawieckich. Budowa obecnego kościoła w Nowosiółkach, dawnej kaplicy rodowej, dworskiej, rozpoczęła się po 1803 roku z fundacji Ludwika barona Rastawieckiego herbu Sas, który w tym samym roku kupił majątek w Nowosiółkach za wiano jakie otrzymała w związku ze ślubem w dniu 18 maja 1803 roku w Warszawie, jego żona Teresa Rastawiecka z Krajewskich herbu Trzaska. W związku z wychowaniem w wierze rzymskokatolickiej Ludwik Rastawiecki na zakupionym majątku, wzniósł kaplicę, która na przestrzeni dziejów sprawowała także funkcję cerkwi prawosławnej, a następnie kościoła rzymskokatolickiego. W wzniesionej przez Rastawieckiego kaplicy stworzono dwa boczne ołtarze, a naprzeciw ołtarza głównego utworzono chór organowy, który wspierał się na dwóch filarach. Budynek został wymurowany z cegły z prywatnej cegielni Rastawieckiego z sygnowanymi na każdej cegle inicjałami LR. Cała świątynia została otynkowana na zewnątrz, a dach pokryty blaszanymi płytami. Fundator idąc za ówczesnym trendem epoki zlecił wybudowanie świątyni w stylu barokowo-klasycystyczny z wnętrzem opierającym się na iluzji malarskiej, zwłaszcza na sklepieniach oraz na ścianach bocznych poprzez malowanie postaci między innymi świętych z widocznym za nimi cieniem. Od strony północnej powstało prezbiterium, które zostało zamknięte półkoliście z dwoma oknami na przeciwnych stronach, a poniżej powstały dwie czworoboczne zakrystie. Najprawdopodobniej wtedy liturgię w kaplicy sprawował kapłan z parafii z Rzeplina, w której granicach wtedy znajdowały się Nowosiółki. Kościół w Nowosiółkach przechodził wiele zmian, głównie związanych z remontem jaki dokonał Edward Rastawiecki, urządzając jednocześnie kryptę rodziny w podziemiach świątyni, ale także związanych z przemianowaniem kaplicy w 1875 roku w cerkiew prawosławną. Budynku świątyni nie oszczędziła także II wojna światowa, podczas której spalono środek kościoła, wraz z dachem i drewnianym sklepieniem. Rozgrabiono wszelkie ważne do kultu przedmioty w tym obrazy, naczynia liturgiczne etc. Kościół po zakończeniu wojny wymagał gruntownej naprawy i nakładu dużej pracy. Ludność powracająca do Nowosiółek po roku 1945 nie była w stanie poczynić nakładów pieniężnych pozwalających pokryć dach i naprawić wnętrze. Podczas wizyty duszpasterskiej w sąsiedniej parafii w Dołhobyczowie, biskup lubelski Stefan Wyszyński, zatrzymując się w Nowosiółkach, poprosił o pokrycie dachu trzciną i innymi roślinami rosnącymi nad stawem obok kościoła. Świątynie pokryto dachem w roku 1948 kiedy to także w miarę możliwości odrestaurowano wnętrze oraz wstawiono okna. W latach późniejszych dokonywano innych remontów oraz renowacji polichromii oraz obrazów, które sprowadzono do Nowosiółek z innych miejsc. W latach siedemdziesiątych wyremontowano dzwonnice, której dach został spalony w czasie II wojny światowej. Elewacja zewnętrzna nawy jest rozczłonkowana pilastrami parzystymi, a przy narożach pojedynczymi, które podtrzymują uproszczone belkowanie. Podobne belkowanie wieńczy gładkie ściany prezbiterium i zakrystii. Elewacja frontowa zwieńczona jest trójkątnym szczytem. Całość frontu zostało uformowane podczas remontu jakiego dokonał Edward baron Rastawiecki po roku 1833, kiedy to zlikwidowano wieże. Na osi elewacji frontowej znajduje się płytki boniowany ryzalit przechodzący w strefie szczytu w występ z wnęką ujętą arkadą. Okna znajdujące się w nawie są zamknięte łukiem odcinkowym, a w prezbiterium i zakrystiach półkolistym. Wewnątrz kościoła ściany nawy rozczłonkowane są filarami przyściennymi z jońskimi pilastrami. Pomiędzy nimi znajdują się półkoliście zamknięte wnęki z oknami w górze. Wielokolorowe linie tęczy przechodzą łukiem po sklepieniu, które zostało utworzone z drewna i pokryte warstwami trzciny oraz tynku. Chór muzyczny wsparty jest na trzech półkolistych arkadach filarowych z jońskimi pilastrami i klasycystycznym belkowaniem. Płaszczyzny ponad arkadami pokrywa klasycystyczna, stiukowa dekoracja. Korpus nakryty jest sklepieniem kolebkowym z lunetami, zaś pozostałe pomieszczenia stropami. Na podłodze kościoła zostały ułożone płytki marmurowe czarne i białe w szachownicę. Pokrywająca wnętrze polichromia ma charakter późnobarokowy, tworzy ją iluzjonistycznie malowane ołtarze. W ołtarzu głównym po bokach malowane postacie św. św. Piotra i Pawła na kolumnowych postumentach. W centrum umiejscowiony jest obraz Chrystusa na krzyżu z osiemnastego wieku. Dwa ołtarze boczne przy tęczy tworzą iluzjonistyczne, kanelowane pilastry w zakończeniach aniołki trzymające atrybuty Chrystusa i Marii. W ołtarzach znajdują się także stiukowe elementy klasycystyczne między innymi obramowania obrazu Przemienienia Pańskiego i NMP Niepokalanie Poczętej. Do czasów obecnych nie zachowały się oryginalne obrazy, które były umiejscowione w obramowaniach, gdyż obrazy w bocznych ołtarzach namalowano w roku 1954, a obraz Chrystusa na krzyżu prawdopodobnie przywieziono z innej świątyni. Przypisy: ● J. Niedźwiedź, Leksykon historyczny miejscowości dawnego województwa zamojskiego, Zamość 2003, s. 351; ● Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Warszawa 1886, t. VII, s. 278; ● A. Ryszkiewicz, Zasługi Edwarda Rastawieckiego jako kolekcjonera i mecenasa, Muzealnictwo 1984, s. 116-126.